Days of Their Lives

18 februari 2014
We zijn gestopt bij een rustplaats, waarschijnlijk een van de weinige in het hele Ngorogoro Conservation Area. Ik zag een paar grote olifanten op weg naar binnen, groter en dichterbij dan ik tot nu toe heb gezien, dus terwijl de anderen binnen zijn, dartel ik rond de parkeerterreinin de hoop de prachtige wezens te zien.

En dan zie ik ze. Grijze vormen die zich langzaam door een bosje bomen bewegen, zich subtiel voedend. Het is onmogelijk te tellen hoeveel het er zijn terwijl ze zich een weg banen door de vegetatie - nu zie je ze, dan weer niet. Ik denk zo'n acht moeders en kalveren, maar ik zie ze nooit allemaal tegelijk, dus het is moeilijk te zeggen. Voor iets zo groot zijn ze erg goed in verstoppen.

Ze zijn duidelijk een groep. Er is een vorm van communicatie die ik niet kan volgen, maar dat doet er niet toe. Ze weten wat ze doen. Ze doen het nu al zo lang.

De jongen doen soms de schattige dingen die jonge olifanten doen; soms reageren de moeders, soms worden ze genegeerd.

Terwijl ik sta te kijken, lijkt wat ik voor me zie wel een drama in scène gezet, zo gracieus en precies zijn de bewegingen van deze enorme dieren tijdens het eten. Een olifantendrama, gespeeld op een olifant script, in olifantentijd.

En dan, langzaam, zijn ze weg. Ik kan niet goed zien waar ze heen zijn, maar ze zijn zeker niet hier meer.

Op de terugweg naar kamp I Ik vraag me af of ik echte dieren zag, of waren het gewoon geesten?

Laten we dit het toneelstuk maken dat nooit eindigt. Draag bij:
Terroristen hebben Afrikaanse olifanten als doelwit