Moeder en baby

Ik ben te gewend geraakt aan tragedie op mijn continent.

Als kind leerde ik dat er een schakelaar is die je gewoon kunt omzetten om de meest erbarmelijke scènes en de meest afschuwelijke geluiden te blokkeren. Ik leerde echter ook dat wanneer je die schakelaar gebruikt, er diep binnen in je een geheim apparaat zit dat zichzelf aanzet en opneemt wat je je liever niet herinnert.

Later leer je dat dat verschrikkelijke apparaat je op elk moment kan herinneren aan alles wat het maar wil. Je moet later betalen voor het wegdraaien door het allemaal terug te laten komen. Soms besluit het zelfs je pogingen om het te gebruiken te negeren en in plaats daarvan zet het je zintuigen op scherp en dwingt het je om alles om je heen te zien, te ruiken, te horen en te voelen en zelfs wat al geweest en gegaan is.

Zo'n moment kwam onlangs bij me op. Op de foto ziet u de grote olifantenschedel van een gestroopte bosolifant. Wat misschien niet zo opvalt, is dat zij een moeder was en dat ik de schedel van haar dode baby in mijn handen houd.

Zo'n kleine, stille, eenzame plek in het bos. Toch schreeuwde de stilte om ons heen de terreur en het lijden dat hier had plaatsgevonden. Het is onmogelijk je een weg voor te stellen uit de verschrikking die moet zijn geweest.

Wie zag wie het eerst sterven? Zag het kleintje hoe zijn moeder in doodsangst werd neergeslagen? En toen zij viel, voorzag de moeder toen dat haar vreugde langzaam zou verhongeren in doodsangst en vreselijke droefheid naast haar eigen nutteloze rottende, gezichtsloze karkas? Of zag de moeder hoe haar baby voor haar ogen werd afgeslacht?

De wereld is gek geworden.

Soms is het gewicht van de wetenschap dat als ik het verkeerd doe, als ik de rangers niet leer wat ze moeten weten en doen om deze waanzin te stoppen, ik evenveel schuld heb als degenen die erop uit zijn gegaan en al dit leven hebben afgeslacht, moeilijk te dragen. Ik wou zo vaak dat iemand anders in mijn schoenen stond.

Ik voel me erg, erg vermoeid op dit moment.